Bezpośrednio przed lotem pasażer przechodzi krótkie szkolenie w zakresie zasad startu, lotu i lądowania. Następnie ubierany jest w specjalną uprząż, która zapewnia mu bezpieczeństwo oraz komfortową pozycję w locie (jak w wygodnym fotelu) i wymagany przepisami kask.
W trakcie lotu pasażer znajduje się przed pilotem (ich uprzęże są połączone, wspólnie też są połączeni do paralotni). Sam lot można podzielić na 2 fazy: holowanie i lot swobodny. W trakcie fazy holowania paralotnia za pośrednictwem liny długiej nawet na 1 km połączona jest z specjalistyczną wyciągarką. Start odbywa się pod wiatr – paralotnia niczym latawiec holowana przez wyciągarkę z każdą sekundą zdobywa kilka metrów wysokości. Koniec fazy holowania następuje w chwili gdy paralotnia nadleci nad wyciągarkę - pilot lub pasażer za zgodą pilota wypinają linę holującą do której końca przyczepiony jest mały spadochronik, po wyczepieniu liny następuje druga faza – lot swobodny.
Podczas lotu pasażer z pilotem mogą normalnie rozmawiać. Pilot pokazuje najciekawsze widoki, tłumaczy i demonstruje zasady sterowania paralotnią i może odpowiadać na wszystkie pytania pasażera. Lądowanie odbywa się dokładnie w miejscu startu tak więc ewentualne osoby towarzyszące są świadkami obydwu zdarzeń i mogą stworzyć dokumentację zdjęciową. Samo zetknięcie z ziemia jest znacznie łagodniejsze niż w przypadku skoczków spadochronowych. Po dotknięciu ziemi pilot z pasażerem robią dwa –trzy kroki do przodu tak by paralotnia opadła spokojnie za ich plecami. W sytuacji gdy zupełnie nie ma wiatru prędkość podejścia do lądowania jest trochę większa. Aby uniknąć w takiej sytuacji ryzyka, że np. pasażer się potknie albo krzywo postawi nogę pilot podejmuje decyzje o lądowaniu nie na nogi ale na przysłowiową pupę. W dolnej części uprzęży specjalnie w tym celu znajduje się airbag (poduszka powietrzna) który doskonale amortyzuje zetknięcie z ziemią. Ta sama metoda wykorzystywana jest przy lądowaniu z pasażerami niepełnosprawnymi z dysfunkcją narządów ruchu.